روز عید فطر، خاطره لحظه افطار در ماه مبارک رمضان، با شور و شعف دیگری تازه می‌شود. این بار امّا، پس از اتمام یک ماه کلاس تقویت بندگی، همه مؤمنین دور هم جمع شده، لباس سفید را که نشانه‌ای از سفیدی حاصل از شستشوی جان با آب توبه است، بر تن پوشیده؛ و جشن پاکی از آلودگی‌ها را برپا می‌کنند؛ چرا که امیر آنها علی(علیه السلام) فرمود: «كُلُّ يَوْمٍ لَا يُعْصَى اللَّهُ فِيهِ فَهُوَ يَوْمُ عِيد؛ هر روزی که در آن از فرمان خدا رویگردانی نشود، عید است.»(بحار الأنوار، ج88، ص136) پس عید فطر، برای کسانی عید است که از گناه رهیده‌اند و قلبی آکنده از عشق و محبّت واقعی به معبود خود دارند. کسی که از زندانی طولانی آزاد شده و برات رهایی از عذابی دردناک به او داده شده است، قطعاً شادمان است و روزه‌دار ماه مبارک رمضان، چنین از خدا درخواست کرده است: «فَيَا ذَا الْمَنِّ وَ لاَ يُمَنُّ عَلَيْكَ مُنَّ عَلَيَّ بِفَكَاكِ رَقَبَتِي مِنَ النَّارِ فِيمَنْ تَمُنُّ عَلَيْهِ وَ أَدْخِلْنِي الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏؛ پس اى خدايى كه بر همه منّت دارى و هيچ كس بر تو منّت ندارد، بر من منّت گزار در ميان آن همه بندگانت كه منّت گزارده‌اى؛ و از آتش دوزخ نجات بخش و به بهشت ابدت داخل گردان! به حق رحمت بى‏‌پايانت اى مهربان‌ترين مهربانان عالم.» (إقبال الأعمال، ج1، ص80) چه جشنی بالاتر از جشن آزادی از آتش گناه؟!

پی‌نوشت
- مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏؛ بحار الأنوار( ط- بيروت)، ناشر: دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، سال چاپ: 1403 ق.
- إقبال الأعمال، ابن طاووس، على بن موسى 2جلد، دار الكتب الإسلاميه - تهران، چاپ: دوم، 1409 ق.